سوره الواقعه

 سُوۡرَةُ الواقِعَة

.

بِسۡمِ ٱللهِ ٱلرَّحۡمَـٰنِ ٱلرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان

إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ (١)

هنگامى كه آن واقعه بزرگ (قيامت) واقع مى‏گردد. (۱)

لَيْسَ لِوَقْعَتِهَا كَاذِبَةٌ (٢)

كه در وقوعش هيچ كذب و جاى هيچ شك و ريب نيست. (۲)

خَافِضَةٌ رَافِعَةٌ (٣)

آن روز (قومى را به دوزخ) خوار و ذليل كند و (طايفه‏اى را به جنّت) سربلند و رفيع گرداند. (۳)

إِذَا رُجَّتِ الأرْضُ رَجًّا (٤)

آن گاه كه زمين شديد به حركت و لرزه در آيد. (۴)

وَبُسَّتِ الْجِبَالُ بَسًّا (٥)

و كوه‏هاى سخت متلاشى شوند. (۵)

فَكَانَتْ هَبَاءً مُنْبَثًّا (٦)

و مانند ذرّات گرد در هوا پراكنده گردند. (۶)

وَكُنْتُمْ أَزْوَاجًا ثَلاثَةً (٧)

و شما خلايق بر سه دسته مختلف شويد. (۷)

فَأَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ (٨)

گروهى راستان، اصحاب يمين باشند كه چقدر حالشان (در بهشت ابد) نيكوست! (۸)

وَأَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (٩)

و گروهى ناراستان، اصحاب شومى و شقاوتند كه چقدر روزگارشان (در دوزخ) سخت است. (۹)

وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ (١٠)

و (طايفه سوم) آنان كه (مشتاقانه در ايمان) بر همه پيشى گرفتند و (در اطاعت خدا و رسول) مقام تقدم يافتند. (۱۰)

أُولَئِكَ الْمُقَرَّبُونَ (١١)

آنان به حقيقت مقربان درگاهند. (۱۱)

فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ (١٢)

آنان در بهشت پرنعمت جاودانى متنعّمند. (۱۲)

ثُلَّةٌ مِنَ الأوَّلِينَ (١٣)

آنها جمعى بسيار از امم پيشينيان هستند. (۱۳)

وَقَلِيلٌ مِنَ الآخِرِينَ (١٤)

و عدّه قليلى از متأخّران (يا بسيارى از مقدّمان امّت محمّد صلى اللَّه عليه و آله و سلم و قليلى از مردم آخر زمان اين امّت باشند). (۱۴)

عَلَى سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ (١٥)

آنان بر سريرهاى زربفت مرصّع به انواع جواهر تكيه زنند. (۱۵)

مُتَّكِئِينَ عَلَيْهَا مُتَقَابِلِينَ (١٦)

همه (شادان) با ياران و دوستان رو به روى يكديگر بر آن سريرهاى عزّت مى‏نشينند. (۱۶)

يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ (١٧)

و پسرانى زيبا كه حسن و جوانيشان هميشگى و ابدى است گرد آنها به خدمت مى‏گردند. (۱۷)

بِأَكْوَابٍ وَأَبَارِيقَ وَكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ (١٨)

با كوزه‏ها (ى بلورين) و مشربه‏ها (ى زرّين) و جامهاى پر از شراب ناب. (۱۸)

لا يُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلا يُنْزِفُونَ (١٩)

نه هرگز از آنها (هر چه نوشند) دردسرى يابند و نه مستى عقل و رنج خمار كشند. (۱۹)

وَفَاكِهَةٍ مِمَّا يَتَخَيَّرُونَ (٢٠)

و ميوه خوش از هر چه برگزينند، (۲۰)

وَلَحْمِ طَيْرٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ (٢١)

و گوشت مرغان و هر غذا كه مايل باشند، (۲۱)

وَحُورٌ عِينٌ (٢٢)

و زنان سيه چشم زيبا صورت، (۲۲)

كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ (٢٣)

كه (در بهاء و لطافت) چون درّ و لؤلؤ مكنونند (بر آنها مهيّاست). (۲۳)

جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (٢٤)

(اين نعمتهاى الهى) پاداش اعمال نيك آن بهشتيان است. (۲۴)

لا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلا تَأْثِيمًا (٢٥)

نه آنجا هيچ حرفى لغو و بيهوده شنوند و نه به يكديگر گناهى بربندند. (۲۵)

إِلا قِيلا سَلامًا سَلامًا (٢٦)

هيچ جز سلام و تحيّت و احترام هم نگويند و نشنوند. (۲۶)

وَأَصْحَابُ الْيَمِينِ مَا أَصْحَابُ الْيَمِينِ (٢٧)

و اصحاب يمين هم چه خوش روزگارند! (۲۷)

فِي سِدْرٍ مَخْضُودٍ (٢٨)

در سايه درختان سدر پرميوه بى‏خار. (۲۸)

وَطَلْحٍ مَنْضُودٍ (٢٩)

و درختان پربرگ سايه‏دار. (۲۹)

وَظِلٍّ مَمْدُودٍ (٣٠)

و در سايه بلند درختان. (۳۰)

وَمَاءٍ مَسْكُوبٍ (٣١)

و در طرف نهر آبهاى روان زلال. (۳۱)

وَفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ (٣٢)

و ميوه‏هاى بسيار. (۳۲)

لا مَقْطُوعَةٍ وَلا مَمْنُوعَةٍ (٣٣)

كه هيچ وقت منقطع نشود و هيچ كس بهشتيان را از آن ميوه‏ها منع نكند. (۳۳)

وَفُرُشٍ مَرْفُوعَةٍ (٣٤)

و فرشهاى پربها (يا فراش و زنان زيبا). (۳۴)

إِنَّا أَنْشَأْنَاهُنَّ إِنْشَاءً (٣٥)

كه آنها را ما در كمال حسن و زيبايى بيافريده‏ايم. (۳۵)

فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكَارًا (٣٦)

و هميشه آن زنان را با كره گردانيده‏ايم. (۳۶)

عُرُبًا أَتْرَابًا (٣٧)

و شوهر دوست و با غنج و ناز و جوان و همسالان دلنواز. (۳۷)

لأصْحَابِ الْيَمِينِ (٣٨)

اين نعمتهاى بهشتى مخصوص اصحاب يمين است. (۳۸)

ثُلَّةٌ مِنَ الأوَّلِينَ (٣٩)

كه جمعى از پيشينيان، (۳۹)

وَثُلَّةٌ مِنَ الآخِرِينَ (٤٠)

و جمعى از امت رسول آخر زمان هستند. (۴۰)

وَأَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ (٤١)

و اما اصحاب شومى و شقاوت (كه نامه عملشان به دست چپ است) چقدر روزگارشان سخت است! (۴۱)

فِي سَمُومٍ وَحَمِيمٍ (٤٢)

آنها در عذاب باد سموم و آب گرم باشند. (۴۲)

وَظِلٍّ مِنْ يَحْمُومٍ (٤٣)

و سايه‏اى از دود آتش دوزخ. (۴۳)

لا بَارِدٍ وَلا كَرِيمٍ (٤٤)

كه نه هرگز سرد شود و نه خوش نسيم گردد. (۴۴)

إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَلِكَ مُتْرَفِينَ (٤٥)

اين عذاب آنها را بدين سبب است كه از اين پيش به ناز و نعمت پرداختند. (۴۵)

وَكَانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ الْعَظِيمِ (٤٦)

و بر گناه بزرگ (شرك و عناد) لجاجت و اصرار داشتند. (۴۶)

وَكَانُوا يَقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ (٤٧)

و دايم مى‏گفتند: آيا ما چون مرديم و خاك و استخوان پوسيده شديم باز هم ما زنده مى‏شويم؟ (۴۷)

أَوَآبَاؤُنَا الأوَّلُونَ (٤٨)

و آيا پدران گذشته ما زنده خواهند شد؟ (۴۸)

قُلْ إِنَّ الأوَّلِينَ وَالآخِرِينَ (٤٩)

بگو: البته تمام خلق اولين و آخرين، (۴۹)

لَمَجْمُوعُونَ إِلَى مِيقَاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ (٥٠)

همه در وعده گاه روز معيّن محشر گرد آورده مى‏شوند. (۵۰)

ثُمَّ إِنَّكُمْ أَيُّهَا الضَّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ (٥١)

آن گاه شما اى گمراهان منكر (قيامت). (۵۱)

لآكِلُونَ مِنْ شَجَرٍ مِنْ زَقُّومٍ (٥٢)

از درخت زقّوم تلخ دوزخ البته خواهيد خورد. (۵۲)

فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ (٥٣)

تا آنكه شكم را از آن پر مى‏سازيد. (۵۳)

فَشَارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الْحَمِيمِ (٥٤)

آن گاه همه از آب گرم جهنم بر روى آن مى‏آشامند. (۵۴)

فَشَارِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ (٥٥)

بدانسان از عطش، آن آب را مى‏نوشيد كه شتران تشنه آب مى‏آشامند. (۵۵)

هَذَا نُزُلُهُمْ يَوْمَ الدِّينِ (٥٦)

اين است طعام و شراب كافران در روز جزا. (۵۶)

نَحْنُ خَلَقْنَاكُمْ فَلَوْلا تُصَدِّقُونَ (٥٧)

ما شما را بيافريديم پس چرا تصديق نمى‏كنيد؟ (۵۷)

أَفَرَأَيْتُمْ مَا تُمْنُونَ (٥٨)

آيا نديديد (و به حقيقت در نيافتيد) كه نخست شما نطفه‏اى (بى‏قدر و قابليّت) بوديد؟ (۵۸)

أَأَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ (٥٩)

آيا شما خود آن نطفه را (به صورت فرزند انسان) مى‏آفرينيد يا ما آفريننده‏ايم؟ (۵۹)

نَحْنُ قَدَّرْنَا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ (٦٠)

ما مرگ را بر همه شما مقدّر ساختيم و هيچ كس بر قدرت ما سبق نتواند برد. (۶۰)

عَلَى أَنْ نُبَدِّلَ أَمْثَالَكُمْ وَنُنْشِئَكُمْ فِي مَا لا تَعْلَمُونَ (٦١)

در اينكه شما را فانى كرده و خلقى ديگر مثل شما بيافرينيم و شما را به صورتى (در جهانى ديگر) كه اكنون از آن بى‏خبريد برانگيزيم. (۶۱)

وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الأولَى فَلَوْلا تَذَكَّرُونَ (٦٢)

و بى‏شك شما از نشئه اوّل خود آگاه شديد (كه از عدم به وجودتان آورديم) پس چرا متذكر (عالم آخرت) نمى‏شويد؟ (۶۲)

أَفَرَأَيْتُمْ مَا تَحْرُثُونَ (٦٣)

آيا ديديد تخمى را كه در زمين مى‏كاريد؟ (۶۳)

أَأَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ (٦٤)

آيا شما آن تخم را مى‏رويانيد يا ما روياننده‏ايم؟ (۶۴)

لَوْ نَشَاءُ لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ (٦٥)

اگر ما بخواهيم كشت و زرع شما را خشك و تباه مى‏سازيم تا با حسرت و ندامت به سخنان بيهوده پردازيد. (۶۵)

إِنَّا لَمُغْرَمُونَ (٦٦)

(و گوييد) كه ما سخت در زيان و غرامت افتاديم. (۶۶)

بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ (٦٧)

بلكه به كلى محروم گرديديم. (۶۷)

أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ (٦٨)

آيا آبى را كه شما مى‏نوشيد متوجهيد؟ (۶۸)

أَأَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ (٦٩)

آيا شما آن آب را از ابر فرو ريختيد يا ما نازل ساختيم؟ (۶۹)

لَوْ نَشَاءُ جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلا تَشْكُرُونَ (٧٠)

اگر مى‏خواستيم آن آب را شور و تلخ مى‏گردانيديم، پس چرا شكرگزارى نمى‏كنيد؟! (۷۰)

أَفَرَأَيْتُمُ النَّارَ الَّتِي تُورُونَ (٧١)

آيا آتشى كه روشن مى‏كنيد مى‏نگريد؟ (۷۱)

أَأَنْتُمْ أَنْشَأْتُمْ شَجَرَتَهَا أَمْ نَحْنُ الْمُنْشِئُونَ (٧٢)

آيا شما درخت آن را آفريديد يا ما آفريديم؟ (۷۲)

نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْكِرَةً وَمَتَاعًا لِلْمُقْوِينَ (٧٣)

ما آن را مايه پند و عبرت و توشه مسافران (كوه و بيابان عالم) گردانيديم. (۷۳)

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ (٧٤)

پس (اى رسول) به نام بزرگ خداى خود تسبيح گو. (۷۴)

فَلا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ (٧٥)

سوگند به مواقع نزول ستارگان (يا آيات كريمه قرآن)، (۷۵)

وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ (٧٦)

و اين سوگند اگر بدانيد بسى سوگند بزرگى است. (۷۶)

إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ (٧٧)

كه اين قرآن كتابى بسيار بزرگوار و سودمند و گرامى است. (۷۷)

فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ (٧٨)

كه در لوح محفوظ سرّ حق مقام دارد. (۷۸)

لا يَمَسُّهُ إِلا الْمُطَهَّرُونَ (٧٩)

كه جز دست پاكان (و فهم خاصّان) بدان نرسد. (۷۹)

تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ (٨٠)

تنزيلى از پروردگار عالم است. (۸۰)

أَفَبِهَذَا الْحَدِيثِ أَنْتُمْ مُدْهِنُونَ (٨١)

آيا با اين سخن (آسمانى) باز انكار و نفاق مى‏ورزيد؟ (۸۱)

وَتَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ (٨٢)

و بهره خود را تكذيب آن قرار مى‏دهيد؟ (۸۲)

فَلَوْلا إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ (٨٣)

پس چرا هنگامى كه جان كسى به گلو رسد. (۸۳)

وَأَنْتُمْ حِينَئِذٍ تَنْظُرُونَ (٨٤)

و شما وقت مرگ (بر بالين آن مرده حاضريد و او را) مى‏نگريد. (۸۴)

وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْكُمْ وَلَكِنْ لا تُبْصِرُونَ (٨٥)

و ما به او از شما نزديكتريم ليكن شما بصيرت نداريد. (۸۵)

فَلَوْلا إِنْ كُنْتُمْ غَيْرَ مَدِينِينَ (٨٦)

پس چرا اگر حيات به دست شما و طبيعت است و شما را آفريننده‏اى نيست. (۸۶)

تَرْجِعُونَهَا إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (٨٧)

روح را دوباره به بدن مرده باز نمى‏گردانيد اگر راست مى‏گوييد؟ (۸۷)

فَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ (٨٨)

پس (بدانيد آن كه بميرد) اگر از مقربان درگاه خداست. (۸۸)

فَرَوْحٌ وَرَيْحَانٌ وَجَنَّةُ نَعِيمٍ (٨٩)

آنجا در آسايش و نعمت و بهشت ابدى است. (۸۹)

وَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ (٩٠)

و اگر از اصحاب يمين است. (۹۰)

فَسَلامٌ لَكَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ (٩١)

پس (وى را بشارت دهيد كه) تو را (از هر رنج و درد و الم) ايمنى و سلامت است. (۹۱)

وَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنَ الْمُكَذِّبِينَ الضَّالِّينَ (٩٢)

و اما اگر از منكران و گمراهان است. (۹۲)

فَنُزُلٌ مِنْ حَمِيمٍ (٩٣)

نصيبش حميم جهنم است. (۹۳)

وَتَصْلِيَةُ جَحِيمٍ (٩٤)

و جايگاهش آتش دوزخ است. (۹۴)

إِنَّ هَذَا لَهُوَ حَقُّ الْيَقِينِ (٩٥)

اين (وعد و وعيد) البته يقين و حق و حقيقت است. (۹۵)

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ (٩٦)

پس به نام بزرگ خداى خود تسبيح گوى. (۹۶)