سُوۡرَةُ البَلَد
.
بِسۡمِ ٱللهِ ٱلرَّحۡمَـٰنِ ٱلرَّحِيمِ
به نام خداى بخشاينده مهربان
لَآ أُقۡسِمُ بِہَـٰذَا ٱلۡبَلَدِ (١)
قسم به اين شهر. (۱)
وَأَنتَ حِلُّۢ بِہَـٰذَا ٱلۡبَلَدِ (٢)
و تو در اين شهر سكنا گرفتهاى. (۲)
وَوَالِدٍ۬ وَمَا وَلَدَ (٣)
و قسم به پدر و فرزندانى كه پديد آورد، (۳)
لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَـٰنَ فِى كَبَدٍ (٤)
كه آدمى را در رنج و محنت بيافريدهايم، (۴)
أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٌ۬ (٥)
آيا مىپندارد كه كس بر او چيره نگردد؟ (۵)
يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالاً۬ لُّبَدًا (٦)
مىگويد: مالى فراوان را تباه كردم. (۶)
أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُ ۥۤ أَحَدٌ (٧)
آيا مىپندارد كه كسى او را نديده است؟ (۷)
أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُ ۥ عَيۡنَيۡنِ (٨)
آيا براى او دو چشم نيافريدهايم؟ (۸)
وَلِسَانً۬ا وَشَفَتَيۡنِ (٩)
و يك زبان و دو لب؟ (۹)
وَهَدَيۡنَـٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ (١٠)
و دو راه پيش پايش ننهاديم؟ (۱۰)
فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ (١١)
و او در آن گذرگاه سخت قدم ننهاد. (۱۱)
وَمَآ أَدۡرَٮٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ (١٢)
و تو چه دانى كه گذرگاه سخت چيست؟ (۱۲)
فَكُّ رَقَبَةٍ (١٣)
آزاد كردن بنده است، (۱۳)
أَوۡ إِطۡعَـٰمٌ۬ فِى يَوۡمٍ۬ ذِى مَسۡغَبَةٍ۬ (١٤)
يا طعام دادن در روز قحطى، (۱۴)
يَتِيمً۬ا ذَا مَقۡرَبَةٍ (١٥)
خاصه به يتيمى كه خويشاوند باشد، (۱۵)
أَوۡ مِسۡكِينً۬ا ذَا مَتۡرَبَةٍ۬ (١٦)
يا به مسكينى خاكنشين. (۱۶)
ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ (١٧)
تا از كسانى باشد كه ايمان آوردهاند و يكديگر را به صبر سفارش كردهاند و به بخشايش. (۱۷)
أُوْلَـٰٓٮِٕكَ أَصۡحَـٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ (١٨)
اينان اهل سعادتند. (۱۸)
وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِـَٔايَـٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَـٰبُ ٱلۡمَشۡـَٔمَةِ (١٩)
و كسانى كه به آيات ما كافرند اهل شقاوتند. (۱۹)
عَلَيۡہِمۡ نَارٌ۬ مُّؤۡصَدَةُۢ (٢٠)
نصيب آنهاست آتشى كه از هر سو سرش پوشيده است. (۲۰)